Het voorprogramma werd bij dit concert verzorgd door CAMILLE CAMILLE, een Brusselse jonge dame die bij Stu Bru luisteraars een belletje doet rinkelen als geselecteerde voor hun Nieuwe Lichting. Op haar website omschrijft ze haar muziek als “melancholic soothing folk”. Laat dat een correcte omschrijving zijn van haar muziek: alleen met akoestische gitaar en stem kon ze een dik half uur de zaal boeien. Ze had daarvoor 7 eigen songs bij zich. Intimistisch was het concert, mede doordat het publiek op stoelen zat, leek het wel een huiskamerconcert. Met haar ietwat hoge stem bracht ze in perfect verstaanbaar Engels haar songs. Zelfzeker klonk ze in de communicatie met het publiek tussen de nummers. Enkele nummers die ik in mijn notaboekje noteerde waren “Could You Lend Me Your Eyes”, een mooi verhalend nummer met de juiste frasering gebracht. “White Skies Waltz” was uiteraard een walsje, “Move Man” het vrolijke nummer van de set met een iets hoger tempo. “Be Kind” was een excuus song en afsluiter “Flying Leaves” was sfeervol. Sterke set, goede songs en iemand die namen oproept als Karen Dalton of recenter Julia Stone en Laura Marling is waarschijnlijk een blijver. En zeker iemand om in het oog te houden.

Dan kwam Odetta Hartman. Op het podium stonden 2 laptops, 2 trommels, een tafel vol percussie en prulletjes, 2 micro’s en een gitaar en banjo. Om de sfeer te zetten werd er achter de banjo een spot met draaiende kleurtjes aangestoken. Odetta was er samen met haar muzikale partner Alex Freedom. Die kwam op en begon met enkele metalen buizen te tingelen. Ondertussen klonk er achter het publiek een viool. Dit was Odetta die naar het podium kwam om zo de set in te zetten. Het eerste nummer gaf meteen aan wat het concert zou brengen: op de banjo een country achtige deun, uit de trommels kwam via de PC een vervormd geluid en op de zang zat echo. Kortom het was Americana maar met een dosis experimentele en eigenzinnige elementen. In het eerste nummer kwam het wat arty farty over zodat het mij aan Laurie Anderson deed denken. Het tweede nummer: “Old Rockhounds” leek soms op een country parodie. Het leek dat Nina Hagen een countrysong bracht.

Maar vanaf dan keerde het: het publiek was stilaan mee in hun trip en het liefdeslied “You You” was lichtjes rockend en hierin viel de sterke zang op. Ze integreerden een nieuwe, onderweg geschreven song in de set: een donker , rockend nummer vermoedelijk “Sacred Bubbles” genoemd. Het klonk als de White Stripes en zou perfect passen in een Tarantino film. Er werd op grappige wijze een vrolijk “Making My Own Limoncello” gebracht dat met banjo en tamboerijn folk was met een Italiaans tintje. In de tussenstukjes zat veel humor en in de wijze dat ze in de nummers geluidjes uit koebellen en ander prul halen of bellen blazen maakt duidelijk dat optreden voor hen een plezier is. “I Can’t Keep My Hands To Myself” zat met zijn voeten in Nashville.

En toen kwam het hoogtepunt van de set: “Tap Tap”, een lange trip waarop ze de zaal meenamen van in de casino van Las Vegas, door de woestijn en de oceaan (met zee en vogel geluiden) om donker met de dood te eindigen. Op het einde van de song met een lang verhaal als intro besef je dat je meegenomen werd in een nachtmerrie. Door de wissels van instrumenten, sfeer en zeker het performance gehalte hing het publiek aan hun lippen. Super stuk van de set. Daarna gingen ze voor het contrast met het niemendalletje “Good Times”. “The Ocean” leek dan weer op skiffle. Vermits beide ook centen verdienen als “music educator” werden we verzocht te klappen en mee te brullen bij het grappig en blij makende “Shaka Shaka Shake Laka Uhm”. “Sweet Teeth” was een nieuw nummer dat wat structuur miste en alle kanten tegelijk opging. Maar afsluiter “Cowboy Song” was alle remmen los met de vele geluidsprullen en wissels zat er iets van Jimmy Buffet in. In de song slopen ook stukjes uit Rehab, Hounddog, Blondie en Beatles. Het had zelf iets Burlesque. Toen was het gedaan en begonnen ze hun instrumenten op te ruimen en zong Odetta zonder begeleiding “Punctuality Blues”.

Na het concert werden bijna al hun cd’s verkocht en was bij ongeveer iedereen van het publiek een grote smile te zien op het gezicht. Ik denk niet dat er iemand ontgoocheld was van dit concert. Dit lijkt me nu net de bedoeling van entertainment te zijn. Ze komen deze zomer terug, vermoedelijk om op festivals te spelen. Ik hoop dat ze de kans krijgen dit in de juiste setting te doen want die is wel nodig voor deze muziek. Maar de programmator die dit doet zal beloond worden met een van de revelaties van zijn festival, want laat het duidelijk zijn dit is “kleinschalig” top entertainment.

Lisael

Foto's © Yvo Zels